ده‌ها كيلومتر در واشنگتن دي سي راه رفته باشي و كاخ سفيد و ساختمان كنگره را زيارت كرده باشي و عرض ادبي به روح جورج واشنگتن و جفرسون كني و خسته خسته خسته..... پاهايت ورم كند و باز هم راه بروي در شب نوراني محله جورج تاون و حالا زندگي اين است كه ساعت يازده شب بروي در يكي از كافه بارهاي جرج تاون شام را بخوري و يك بطري شراب ناب كاليفرنيا را سربكشي و قاطي جماعت معلق در بار شوي و با نواي آقاي نوازنده حركات موزوني از خود نشان دهي و در همين خر تو خري دختري را ببيني كه در آن شلوغي حواسش به ديدن فوتبال آمريكايي در تلوزيون پرت است و با گل خوردن تيمش از ته دل جيغ مي‌زند كه Fuuuuck و تو هم بخندي و بخندي به اين همه خر تو خري آمريكا.... سرزمين آزادي!

بي خيال شوي و كسي در خانه منتظرت نباشد و تمام طول پل Key bridge را از واشينگتن تا ويرجينيا قدم بزني و به هيچ چيز فكر نكني ... به امتحان جامعي كه هفته ديگر بايد بدهي، به سميناري كه اين هفته بايد بدهي و به جلسه هماهنگي آزمايشگاه كه تو بايد اين هفته هدايتش كني. از كارت اعتباري‌ات خرج كني و پولش را پرداخت نكني. به اين مي‌گويند يك شهروند افتخاري آمريكا...!!!

زندگي بي‌خيالي يعني ساعت 10 صبح در آرلينگتون از خواب بيدار شوي، دوش بگيري و از طبقه بيست و سوم واشنگتن مه گرفته را ببيني و تازه ساعت يازده قدم زنان بروي به سمت صبحانه. صبحانه يعني املت‌هاي "ايلي" با توت فرنگي و انگور در كنارش و قهوه موكا در دست و بي‌خبري از دنيا.

(توضيح: اين Fuck ي كه دخترك از ته دل و با تمام وجود گفت بي شك از جاذبه‌هاي توريستي واشنگتن براي من بود. تصورش را بكنيد؛ دختري بيست و چند ساله و لاغر با كيفي در يك دست و ليوان آبجويي در دست ديگر، در تاريكي بار و در آن سر و صداي آواز دست جمعي جماعت مست و پاتيل، چشم‌هايش گرد شده و خيره به تلوزيون، بعد چشم هايش را به هم فشار مي‌دهد و جيغ مي زند كه Fuck).