با اینکه مثلا در تعطیلات بهاری دانشگاه به سر می بریم اما ما هر روز به آزمایشگاه می رویم و زندگی عادی در جریان است. تازگی دوستان ایرانی با حال و گرمی پیدا کرده ام که تقریبا هر شب دور هم جمع می شویم و تا ساعت سه و چهار صبح را به دیدن فیلم و آشپزی و بگو بخند می گذرانیم. من و محمدرضا و آرزو را که از قبل می شناختید. حالا اضافه کنید "مونا" یک دختر ایرانی که همین ترم به دانشگاه ما پیوسته و بسیار هم به اصطلاح outgoing است. یکی دو تا دوست آمریکایی و یک دوست پرتغالی هم گاهی به جمع ما می پیوندند.

محمدرضا تخصص جالبی در آشپزی ایرانی و خارجی دارد که هنوز برایم قابل درک نیست. با لذت آشپزی می کند و در مورد غذاها صحبت می کند. بعدا می فهمم که در ایران پدرش آشپز بوده و از آن آشپزخانه های بزرگ بیمارستانی را اداره می کرده. خنده دار است که من اولین خورشت آلو اسفناج زندگی ام را در آمریکا می خورم و آن هم با دست پخت محمدرضا.

من نمی دانیم لغت "downtown" رو چه جوری باید به فارسی ترجمه کرد. شاید هم اصلا ترجمه نشود؛ چون مفهومش بیشتر برای شهرهای آمریکا مصداق دارد که نود درصد شهر از جنگل و بیابان تشکیل شده و تنها ده درصد آن تمدن وجود دارد که آن را هم downtown می نامند. حالا هر چه هست این شب ها زیاد به آن سمت شهر می رویم و به قول خودم شب ها را به صورت civilized برگذار می کنیم. خوشحالم که در سنی به آمریکا آمدم که هنوز می شود تفریح های یک گروه سنی پائین تر از خودم را هم تجربه کنم و با آنها قاطی شوم. منظورم همان تفریح های undergraduate level است. و همچنان نیز تفریحات سطح بعدی را نیز دارم. (خیلی لغت انگلیسی استفاده کردم.... shame).