مدتی است که پاتوق عصرانه ام عوض شده است. به نان فروشی/قهوه خانه ای فرانسوی می آیم که بیست و چهار ساعته باز است. صاحبش هم پیرمردی است بسیار خوش اخلاق و اهل گپ و گفت. وقتی می بیند من مشغول مطالعه هستم برایم قطعات کوچکی از شیرینی هایشان را می آورد می گوید بخور تا مغزت فعال شود.

محیط به شدت هیپی است. میز و صندلی های عجیب و غریب و ناهمگون و آدم هایی زیادی خوش اخلاق و لیبرال. محله یک محله هنری و هیپی است به طور کلی. هرچند که از خانه من دور است اما ارزش دارد که ربع ساعت رانندگی کنم در عوض شش ساعت اینجا بگذرانم. دیگر چه می خواهد آدم از زندگی؟ اینترنت مجانی هم هست.