ایده آل های بزرگ که دست نیافتنی هستند. اما اگر سخن از ایده آل های عملی و در مقیاس کوچک باشد، آرمان شهر من جایی است که در آن وودی آلن پیامبر است، یکی از فیزیک دان های مکانیک کوانتوم (کاش این آقا هنوز زنده بود) صاحب مسجد و کلیساست، آدری تاتو معلم پایه اول تا پنجم ابتدایی است و این آقا هم معلم دبیرستان است. این یکی آقا برای ملت آهنگ پاپ می خواند و این خانم هم موسیقی سنتی ایرانی. تمام ملت اسب سواری می دانند (آن هم به سبک انگلیسی) و آبجوهای تیره رنگ (مثلا این) می نوشند. نمک اضافی به غذاهایشان نمی زنند. فرق نان خوب و نان بد را می دانند. فیلم سازان هالیوودی و فیلم سازان اروپای شرقی با هم یک مبادله پایاپای "پول - فکر" ترتیب می دهند و ما بینندگان از هر دو لذت می بریم. نیویورک و تهران با هم مبادله پایاپای "چیزکیک - روابط بین انسان ها" ترتیب می دهند و ما چند صباحی این طرف و چند صباحی آن طرف زندگی می کنیم.

ایده آل کوچک چنین چیزی باید باشد