انگار شخصیت غذایی من در حال طی کردن مراحل نهایی تکامل است. حداقل می توانم سه ماده غذایی را نام ببرم که قبلا یا به آنها لب نمی زدم با اینکه با اکراه مز مزه شان می کردم. سیر برایم نماد امل بودن و سطح پایین فرهنگ بود، اما حالا دیگر به نیمرو هم پودر سیر می زنم. فل فل دلمه ای (سبز) خوردن مرا یاد آدم های بزرگ و نفهم می انداخت، اما الان می توانم خالی خالی آن را بجوم. انگور نشانه ای از ژن های خودخواهانه و مستکبرانه خانواده پدری بود(و هنوز هم هست) که همه شان بی رحمانه و با دهان باز آن را می جویدند و از دنیای اطرافشان جدا می شدند. اما الان می توانم در تنهایی انگور بخورم.